Ben iade edildim! Kasım, her zaman bir düşünme, kutlama ve son yıllarda Aralık ayının getirdiği yas saldırısına hazırlık zamanıdır (ve evet Noel ile manik çatışmalar yaratır).
Bu yıl şaşkına döndüm. CPTSD ile yaşamanın hayatımın her yönünü ne kadar etkilediğini fark ediyorum (tanımı tanımlamaktan hala çok rahatsız olduğum gerçeği başka bir semptom). Kendimi temperlediğimi, değiştirdiğimi, nemlendirdiğimi, dünyadaki etkimi ve alanımı azalttığım farkındayım. Görüşten çekiniyorum, sosyal durumlardan günler sonra kendime kemiriyorum ve genellikle var olduğum gerçeğiyle savaşıyorum.
Kendimi bir travma kurtulanı olarak tanımladığımda bir dolandırıcılık gibi hissediyorum, sanki bir tür travma Olimpiyatları varmış gibi ve sadece bronz madalya alıcısıyım. Yine de buradayım, deneyimliyorum Hipervatif Bu çok akut, eve gelen kendi (çok güzel) kocamın sesiyle, telefon beklenmedik bir şekilde çalıyorsa Oscar’a layık panikle uğraştım ve sürekli olarak aklımı önemsediğimlerin ölümlerini hayal etmekten güreşmek zorunda kaldım.
Bu yorucu ve korkunç. Bu semptomların arttığını ve akışını öğrendim ve bu yüzden fiziksel ve zihinsel yeteneklerimin meydan okuduğu zamanlarda saldırılarına daha hazırlıklı olduğumu öğrendim. Buna alışkınım ve bunun yaşadığımın bir parçası olduğunu anlıyorum. Önemli olanların da anladığını bildiğim bir noktaya ulaşıyorum.
Bu hipervijilans durumu sosyalleşmeyi çok zorlaştırır. Etrafımdaki kişileri sürekli olarak tahmin ediyorum, sürekli kimin güvenli olduğu ve kimin tehdit olabileceği konusunda ipuçları arıyorum. Bu ben gerçekten farkına varmadan olur, ancak bunun bir kişinin veya durumun anında (bazen yanlış) değerlendirmeleri yaptığım ve davranışımı buna göre değiştirdiğim anlamına geldiğini öğrendim. Fırtınayı aklımda, işlev görmek ve elbette kaçışımı sağlamlaştırmak için maskelemeye çalışıyorum. Bunun ters tarafı, güvenli görünen, bana bir bağlantı duygusu verenlerle karşılaştığımda, bağın yoğun olabileceği – neredeyse çok fazla.
Bu davranışın temperlenmesinin yazımı etkilediği bana göre. Son birkaç ay boyunca yazar olarak kendimle güreştim. Nereye sığacağım? Bu kadar kibar ve misafirperver ve yine de beni korkutan tüm bu gruplara ve şair toplantılarına nasıl “girebilirim”? Yolu bulabildiğimden emin değilim, üzerinde yürümeye aldırmayın. “Tonladığım” ya da biraz daha az üzücü veya ciddi hale getirmek için yeniden işlediğim işlerle dolu not defterlerim var. Çok “şiirsel” göründüğü korkusu nedeniyle kendi şiirlerimden keseceğim şiirsel cihazlar ve kavramlarla sızan işleri okudum (kim olduğumu düşünüyorum?) Sözlerimi kalemime ulaşmadan önce yargılıyorum, onları ne iffery’nin bir gazını ile filtreleyin. Herhangi bir üzülmeyi önlemek için ağaçlar hakkında gözlemsel tip şiirler yazmaya sadık kalıyorum, dilimi mantıklı ve sade tutuyorum. Fikirlerimi ve düşüncelerimi kendime saklıyorum, çünkü bunu çok daha etkili bir şekilde yaptığında onları ifade etmemin anlamı nedir? Ben kendi hapishanemim, kendi zindan ustam. Ve hala nasıl özgürleşeceğimi bilmiyorum.
Bu yüzden saklıyorum. Bahçe veya pişirmeyi seçiyorum çünkü bu şeyler daha az talep ediyor ve basit, net sonuçlara sahip. Belki yazmamanın daha iyi olup olmayacağını merak ediyorum, belki de sadece sıradanlıkımı kabul etmem ve sıraya girmem gerekiyor. Benim yerime devam et. Yine de sessizliğin sesi, odanın kenarındaki sandalyeden gelen ses, çimlerin gölgesindeki tavşan, tarlalar boyunca patlayan, onu söndürmeye çalışanlardan yarışabilirim.
Her zamanki gibi, cevabım pratik. Bu hafta iki günlük yalnızlık lüksüm var ve mini bir şiir geri çekilmesi tasarladım. Jean Atkins’i okumak için zaman harcıyorumYüksek hiçbir yerde Yüksek hiçbir yerde, bir incelemeye hazırlanırken, önümüzdeki birkaç hafta içinde yayınlayacağım (spoiler – bu, parlak bir swoosh), şiir zanaatıyla ilgili en sevdiğim kitaplardan ikisini kazdım (ode daha az seyahat etti ve Zanaat ). Bir zaman çizelgesi yaptım ve kendimden çok keyif alıyorum. Kendi becerimi yazmak ve keşfetmek için zamana sahip olmak nadirdir ve iş için başvurmaya veya düğün şiirleri için yeni fikirler keşfetmemeye karar vermem gerekiyordu. Bu şeyler önemlidir, ancak becerilerimi beslemek ve büyütmek için zaman ayırmak da önemlidir. Bunu yapmak, aklımı biberleyen “kim olduğunu düşünüyorsun” seslerine karşı bir direniş ve isyan gibi geliyor.
Öğrenmemi resmi şiir tarzlarına odakladım. Hem zorlayıcı hem de rahatlatıcı resmi yazmanın sırasını ve bulmacasını buluyorum. Bir Villanelle veya Sestina’ya giden yolu bulmak için güreş, serbest ayetin onu canlandıracağı şekilde aklımı sakinleştiriyor. Bir yansıma alanı yaratmak ve yazar olmayı sevdiğim şeylere odaklanmak için mükemmeldir. En son bu iki kitapla çalıştığımdan beri ne kadar öğrendiğimin farkındayım – kendimi daha güveniyorum ve anlayış seviyemi geliştirdim. İlerlemem yavaş ama orada.
Şiir filminin önünde de işler son derece sessiz kaldı – zaman eksikliği ve bir korku dokunuşu suçlanacak. Tozda kelimelerle çalışmak, yılın bu zamanında zorlayıcıdır, bu da çok sayıda yıldönümünü (kardeşimi en son gördüğümde, son e -postaları, son telefon konuşmalarını) ölümünün yıldönümüdür ve yedinci filmi tozdan yapmak için biraz zaman geçirmeyi umuyorum – ben bunu yaparım.
Aralık ayının getirdiği karanlık günlerde refakatçi olarak yazdığım için mutluyum. Bana katıldığınız için teşekkür ederim.
Kelimeler ve resimler. Bu okuyucu destekli bir yayın. Yeni gönderiler almak ve çalışmalarımı desteklemek için ücretsiz abone olun.
Bir dahaki sefere kadar
Kathryn
Xx
Tarafından yayınlandı Kathryn Anna
Kathryn Anna Marshall, Shropshire’da yaşayan bir şair, yazar ve köşe yazarıdır. Çalışmaları yaygın olarak yayınlanmıştır ve eşitsizlik, çevre ve ruh sağlığı konusundaki temaları da kapsar ve evinin çevresindeki manzarada güçlü köklere sahiptir. Edebi eserinin yanı sıra Kathryn, her türlü komisyonu almayı sever ve dünyanın her yerindeki insanlar için birçok ısmarlama şiir yazar.
Kathryn Anna tarafından tüm gönderileri görüntüle
News
