Geçenlerde bir rakı masasında çok sevdiğim birisine sorup, daha sonra aynısı bana yöneldiğinde durup uzun uzun düşündüğüm o soru.
Hayattan ne bekliyorsun?
Ben bu soruya hemen bir cevap veremedim. Hatta karşımdaki, bunun şu anki yerimde mutlu olduğumdan ötürü olabileceğini söyledi. Belki de öyleydi; aslında o masada bulunmaktan ve kendi hayatımla ilgili konuştuklarımdan memnundum. Ancak, aklıma hemencecik söylenebilen o klişe cevaplardan gelmemişti. Farklı bir arayıştaydım sanki. Düşünürken şöyle bir etrafıma ve ona baktığımı hatırlıyorum.
Işıklar, arka hoparlörden gelen o muhteşem 90’lar nostaljisi.. Pazartesi akşamı olduğu için sohbetler müziği bastıramamış, şarkıların her bir sözüne tanıklık ediyorsun. Herkes en gerçek haliyle, olduğu gibi, mayhoş bir heyecanla birbirlerine hikayesini anlatıyor. Arkada iyi dileklerle kutlanan doğum günü masası, tek büyük nefeste ve belli ki büyük umutlarla mumu söndürmeye çalışan o kız. Yan tarafta sıkı dost gibi gözüken, bir an önce bütün derdini tasasını dökmek istercesine hızla içip, hızla konuşan iki adam. Hepsinin arasında o bağ var. Öylesine insanları davet etmiyorlar o masaya, çünkü öylesine insanlarla derin konuşamazsın o kadar. ‘Ona anlatayım, birlikte hafifletiriz’ dediklerimizden onlar.
Tanışmak, kendini anlatmak, bağ kurmaya çalışmak.. Sonrasında ufaktan denemeler, güven testleri, ortak bir şeyler çıktığında pekişen ilişkiler, çıkmadığında bir durup anlama çabası; olur mu, olmaz mı, ya tamam, ya devam.. Zamanla devam ederse, sohbetler derinleşir. İlk önce biraz daha makyajlı göstermeye çabaladığın halini bir kenara bırakırsın. Tamam, kusurlarıma da hazır, artık kendimi olduğum gibi açabilirim dediğin an; hayatına hangi sıfatla alırsan al, o masada onun da yeri hazırdır. Aslında en çok sahip çıkmamız gereken insandır; çünkü hayatının keyfine de, kederine de o eşlik ediyordur.
Bütün bu yazdıklarım, gecenin başındaki o sorudan sonra kafamın içerisinde dönmeye başlamıştı ve cevabımı bulmuştum. Sevdiklerimin hayatımdan çıkmaması en büyük dileğimdi.
News
