Kendiliğinden farkındalığı petulance’dan ayıran hassas bir eşik vardır ve en iyi şekilde nasıl iş parçacığını bilen yönetmenler daha az sık sıkın en çok yaptığını anlarlar. İle DalgaSebastián Lelio, tam tersinin sadık, yüksek sesle bir örneği sunar, sadece kendini tebrik alanında kalmak için rahat olmayan bir film hazırlar, aynı zamanda onu da alkışlamanızı bekler.
Şili yönetmeni Oscar ödüllü dramasını takip ediyor Fantastik Bir Kadın Öğrenciler kampüste cinsel taciz için daha güçlü bir ceza talep etmek için binaları işgal ettikten sonra Şili’deki birden fazla koleji kapatan 2018 #Metoo-Adjacent gösterilerine dayanan bir müzikal ile. Bu kurgusal çabada, böyle bir öğrenci, büyük hırsları, ailenin de yaşadığı annesinin mini-Mart’ın mütevazı ortamıyla yan yana gelen bir müzik öğrencisi olan Julia (Daniela Lopez).
Daha Fazla Küçük Beyaz Yalanlar Alın
Lelio, Julia’yı, başlık hareketi sırasında kötüye kullanma hikayeleri ile cesurca öne çıkan ve onu isyanın yüzü ve protestocuların davası için kilit tanık olarak gösteren birçok genç kadın için bir stand-in olarak yaratıyor. Bu önemli anlatı seçimi, derinden yanlış yönlendirilmiş bir filmdeki birçok aksilikten ilkidir, çünkü tüm ark mağduriyete karşı belirgin bir direniş etrafında dönen bir karakter sorumluluğuna yüklenir. Yönetmen açıkça Julia için empati kadar sempati istemiyor, ancak karakteri gördüğü kasıtlı olarak yorucu çerçeveden korumak yok.
Julia, ekran varlığına sık sık rahatsız edici, nemli gürültü, imkansız rahatsız edici, nemli gürültü, sakız çiğniyor. Lezzeti boşalttıktan sonra, onu ağzından koparır ve hala ıslak, en yakın olan yüzeyin altına iter – bir akşam yemeği masası veya bir polis karakolunun köşesindeki soğuk, metalik çalışma masası olsun. Sanki Lelio, kadınların sevilebilir ve inanılması gerekmediği noktada çekiçlemeye çalışıyormuş gibi, sadece büyük bir kuvvete sahip ricets yapan bir arsa boomerang.
Sakız çiğneme, Lelio’nun müzikal boyunca gusto ile çektiği tek şey değil. Sık sık mini-Mart’ın içinde yaşıyor, kamera neredeyse bir uçuş tepkisinden başka bir şey ortaya çıkaramayan izleyiciyi bu dünyaya tanıtan bir safari rehberi. Üniversitede, birkaç sahne aynı vuruşlardan oluşur ve genç kadınları toplarken ve dağılırken, toplarken ve dağılırken izler. Müzik cephesinde, ilk dakikalarında büyük bir sayı hariç, filmin ilk saati neredeyse tamamen, türün dramatik, görkemli potansiyelini seyrelten yorucu bir streç olan neredeyse hareketinden zaten netleştirilmiş bir hikaye ortaya koymaya adanmıştır.
Sonunda gaza adım atarken, Dalga Sonunda, travma ve kınama dikeninde düzgün bir şekilde üretmek için biraz zaman ayırarak, Julia’nın diğer öğrenci Max tarafından saldırısına yakınlaştı ve suçluluk ve utanç sarmalını aşağı doğru gönderdi. Her ne kadar müzik dizileri en azından daha önce gelenlerin tekrarlılığına biraz dinamizm ekledikleri için hoş karşılansa da, müzik ilhamsız olduğunu kanıtlıyor ve şarkı sözleri senaryanın ton sorunlarını daha da kötüleştiriyor. “Paradigma kayması, daha fazla damgalama yok”, diğer saldırganlar ve onları hiciv anlamına gelen, ancak Lelio’nun, izleyicinin, kadınların iyi olduğunu bildiğinde, kadınlara iyi geldiğini bildiğini bilmesi için meta olduğunu bilmesi için meta, meta olarak desteklenenler tarafından yankılananlar tarafından yankılanan Max’e sahiptir.
Ama işte şu: Eldeki mesele, bu kadın bedenleri ve siyasi kardeşlik etrafında konuşmalar yapan bir adam değil, bu durumda adamın bu kadar ciddi bir erkeksi bakış ve yabancılığa, çağrının evin içinde geldiği ekşi tadı olan kadınlığın karmaşıklıklarına yönlendirdiği. Güney Amerika, her yıl femikrasyon oranları büyüyen dünyanın en yüksek kadın düşmanı şiddet oranlarına sahiptir ve kürtaj kıtada hala büyük ölçüde yasadışıdır. Yüksek profilli bir Güney Amerikalı yönetmeninin #MeToo’nun karmaşık Amerikan siyaseti tarafından yönetilen bir kıtada feminizmin gerçek dünya etkisine ışık tutması, cesaret verici bir öneri, ancak maalesef hissettiriyor, Dalga Müdürünü övmenizi istediği kadar nedenle empati kurmanızı istemiyor.
News
