Geçen hafta boyunca Brisbane’de garip bir deneyim yaşadık. Eski Cyclone Alfred sahil şeridimizi vurdu. Başlangıçta iki tropikal bir siklon kategoriydi, ancak anakaraya çarptığında tropikal bir alçaktan düşürüldü. Her durumda, bizim için nadir bir olay.
İçeride işbirliği yapmak için çok zaman geçirdik, ama sonrasında mahalle etrafında birkaç koşuda oturdum. Beklediğiniz gibi – rüzgâr, amansız yağmur, düşmüş ağaçlar, sular altında yollar ve görünürde açık gökyüzü yok.
Gökyüzü gri olabilirdi, ama doğanın geri kalanı renkle patlıyordu. Bana yıllar önce rahmetli Richard Schmid’den öğrenilen bir dersi hatırlattı: Daha Bulutlu günlerde renk, daha az değil.
Bu sağduyuya aykırı. Kesinlikle daha az ışık daha az renk eşittir, değil mi? Mutlaka değil.
Çoğu renk, değer aralığının ortasında en güçlüdür. Daha hafif hale geldikçe ve beyaza yaklaştıkça doygunlukta zayıflarlar. Ne demek istediğimi görmek için, kadmiyum sarı gibi doymuş bir renk alın ve titanyum beyazla karıştırın. Değer daha hafif, ancak doygunlukta daha zayıf hale gelecektir.
Parlak, güneşli bir günde, o kadar çok ışık var ki renkler renklendiriliyor. Ancak bulutlu bir günde, ışık bulutlar tarafından yayılır ve çok daha yumuşaktır. Her şeyi net bir şekilde görmek için yeterli ışık var, ama o kadar çok değil, tüm renklerin renkli görünmesini sağlıyor.
Görelilik de içine girer. Ağaçların, çimlerin ve çiçeklerin renkleri, bulutlu bir gökyüzünün gri arka planıyla gerçekten “patlayabilir”.
Bulutlu ve kasvetli günlerde oraya çıkmak için söylenecek bir şey de var (tabii ki bunu yapmak güvenli olması şartıyla). Her zaman resim ilhamımı ateşliyor gibi görünüyor. Belki de unsurlara maruz kalmak ve doğanın gücünün bir kısmını gerçekten deneyimlemekle bir ilgisi vardır.
Mutlu resim!
Ve Scott
Boya Akademisi Çiz
PS. İşte ne demek istediğimi görmek için koşmadan çektiğim bazı fotoğraflar. Bunları ekleyeceğimReferans fotoğraf kütüphanesiKısa bir süre içinde.
News
