Yaklaşık 430 milyon yıldır, Ateş, Dünya Gezegeni’nin dalgalanan bir özelliği ise kalıcı bir oldu. Bununla birlikte, bu, Dünya tarihinin şaşırtıcı derecede küçük bir yüzdesidir. Dünya tarihinin ilk% 90’ı için, gezegenin yüzüne tamamen alev tarafından dokunulmadı. Bunun nedeni, ateş etmek için üç şey almasıdır.
Kıvılcım. Tüm Dünya tarihi için, yıldırım bugün saniyede 100 grev oranında yüzeyi zapplıyor. Ve Dünya Gezegeni’ndeki tüm ateş tarihi boyunca, yangınların büyük çoğunluğu bu cıvatalar tarafından maviden kuruldu. Şaşırtıcı bir şekilde, saniyede 100 grev oranında bile, bugün insan pirofili yıldırımdan geri döner, dünya alevlerinin% 84’ü insanlar tarafından belirlenir (her fosil yakıtlı elektrik santrali, fırın ve yeryüzündeki motorda kontrollü yangınları saymamak).
O zaman oksijene ihtiyacınız var. Havada çok fazla oksijen olmayan ateş yoktur, bu yüzden sonuç olarak, Dünya tarihinin çoğu için yangın yoktu. Oksijen2 Fotosentez yoluyla, kayda değer seviyelere kadar oksijen oluşturmak için, bu organik karbonun geniş denizleri kabuğa fosil yakıtlar olarak gömülmelidir. Aldığınız her nefes, sezgisel klişe gittiği için, bugün bitki yaşamının değil, bu yaşamın küçük bir kısmının kabukta su altına alınması, yüz milyonlarca yıl süren bir oksijen fazlasının geride kalması. Ve oksijen atmosferin yaklaşık% 16’sına ulaşana kadar yüzeydeki ateş yakalamıyor. Tartışıldığı gibi, bu bol oksijen seviyesi, gezegenimizin yüzeyinde çok geç bir özelliktir, sadece hayvanların yaşında ortaya çıkar, tektonik ve yaşam, aşağıdaki kabuğa yeterince karbon gömmek için komplo kurduktan sonra.
Ama bu bile yeterli değil. Ateşteki üçüncü ve son bileşen yakıttır – yakılacak bir şey. Kayaların genellikle yanmadığını görünce yakıt, karaya hayat ortaya çıktığında mevcuttu. Sonuç olarak, ilk yangınlar sadece yaklaşık 430 milyon yıl önce fosil kaydında ortaya çıkıyor, üç bileşen de Dünya yüzeyine vardıktan sonra.
İlk yangınlar, ayak bileğinizden daha uzun olmayan bitki yaşamının öncü yamaları boyunca yırttı ve aynı zamanda daha şaşırtıcı ve gerçekten tuhaf, gerçekten tuhaf, 25 metrelik mantar sütunları, bu ıssız dünyada kısaca bu ıssız dünyada kısaca sallandı. Küçük bitkiler aniden güven kazandığında ve Devoniyen döneminde yaklaşık 50 milyon yıl sonra ağaçlar olarak gökyüzüne doğru vurulduğunda, ilk ormanlar geçici olarak dünyaya yayıldı ve ateş kendi başına geldi. O andan itibaren, ateş yüz milyonlarca yıl boyunca Dünya yüzeyinde tanıdık bir fenomen olurdu ve fosil kayıtlarındaki kömürler çoğunlukla, o zamandan beri varlığına tanıklık ediyor.
Yangın, Karbonifer’in yüksek oksijen yağmur ormanlarından süpürüldü ve son-Permiyen kütle yok olmasında karasal biyosfere yerleşti. Aynı zamanda, Kretase’deki çiçekli bitkilerin yükselişinde önemli bir rol oynadı, bu da yaşayan dünyayı taşıdıkları meyveden daha fazlası ile yeniden canlandırdı. Çiçekli bitkiler daha fazla sudan geçiyor, ancak daha yanıcıdır ve paleobotanist Claire Belcher’a göre, kışkırtıcı doğaları, daha önce gelen daha az yangına uyarlanmış antik bitki dünyasının temizlenmesine yardımcı oldu. Bu bitkiler daha sonra kendilerini, müthiş su geri dönüşümlerinin, modern yağmur ormanlarını bilgören bulutlar tarafından ifade edildiği gibi-bu yanıcılıkla karşı karşıya bırakarak ve memelilerin yaşına aşina olan kapalı-kanopi ormanlarına yol açan kendi hava koşullarını yapmak için yeterli olduğunu sağlamıştı.
Dünya CO’sunu kaybettikçe2 Bu memelilerin bu çağındaki battaniye ve dünya soğutulmuş otlaklar, bu kurutucuya uyarlanmış yeni bir fotosentez biçimi icat etti2 Dünya, durmadan ama kaçınılmaz olarak dünyanın çoğunu devraldı. Bunu yaptıkları gibi, bu çayırlar ve savanlar şimdi patlayıcı çim yangınlarına verildi. Bu bizim evrimin bağlamıydı.
Denver Üniversitesi’nden bir arkeolog olan Nicole Herzog, soyumuzdaki sürekli yenilik ve bu garip ateş yaratığın yükselişi hakkında “İklim değişikliğinin bulmacanın temel parçası” dedi.
“İnsanları yenilik yapmaya gerçekten teşvik eden şey – ya da herhangi bir organizmayı yenilik yapmak için – kendinizi bir fitness eğrisinin kuyruk ucunda bulmaktır. Kendinizi kenarda, başka bir deyişle bulursunuz. Ve bir noktada, hayatta kalmak için başka bir yön yoktur. Bu yüzden sizi yeni bir teknoloji geliştirmeniz gereken yeni bir alana iten ve bu, yeni bir teknoloji geliştirmek için maliyetli bir şekilde değişir. Birçok farklı hominin ve çok fazla maymun var, ancak ekolojik değişim bu habitatın süper parçalanması.
Gana’nın kuzey bölgesinde bir çalı ateşi. Erken insanlar için, bu tür yangınlar tehlikeli ama aynı zamanda yüksek kalorik gıdalar için de önemli bir kaynaktı. (Kredi: Rtevels / Wikimedia Commons)
Bugün bile, şempanzeler ateşte şaşırtıcı bir rahatlık gösteriyor. Güneydoğu Senegal Sahelindeki saha çalışmasında, Herzog, yıllık yaşam alanlarının% 75’ine kadar tüketen otlak alevlerinin kenarında sabırla beklerken hayvanların endişe eksikliğine hayran kalıyor-çoğunluğu daha yıkıcı yangınları önlemek, yerel maden üretimini teşvik etmek ve omuzlarla dolup taşmak için tehdit etmek için belirlenen tehdidini azaltmak ve omuzlu otlar ile dolu bir şeyleri azaltmak için. hayat ve uzuv. Yangınlar süpürüldükten sonra, şempanzeler, tıpkı pişmiş çekirgeler için yiyecek arama ve ateş geçtikten sonra çekim gören Uganda ormanlarında olduğu gibi, yırtıcılardan temizlenmiş kömürleşmiş bir manzarada pişmiş yaratıklar seçiyorlar.
Herzog, en eski atalarımızın yeni yangın skarred manzarası hakkında benzer bir merak uyandırmış olabileceğini hayal ediyor-yangını mevsimsel bir felaket olarak potansiyel bir kalori düşüşünden daha az görmek.
Ancak şempanzelerin sadece küllerin üzerinden geçebileceği yerlerde, soyumuz bir noktada alevleri tanıtmak ve hatta evcilleştirmek için bir sonraki adımı attı – belki de bir otlakın kenarlarından için için yanan bir çubuk seçti ve bir sonraki vadideki otlakları aydınlattı. Bu seyrek manzarada yemleme için enerjik geri dönüş aniden yükseldi. Yavaş ve geçici olarak Pleistosen’in Şafağı’nda ve sonra aniden 1.9 milyon yıl önce, eşit beyinlerin yükselişi ile Adam uyarıve otlaklar zirveye ulaştıkça ateş maymunu haline gelmiştik.
Bugün, tüm sanayileşmiş dünya, organik karbonun co’ya oksitlenmesi ile salınan enerji tarafından tutuluyor2. Ateş, başka bir deyişle. Biz sadece Dünya tarihindeki tüm bitki maddelerini, kabuğa gömülebileceğimiz tüm bitki maddelerini yakıyoruz. Ama bu erken öğrendiğimiz bir numara ve doğamız için gerekli. Biz “zorunlu pirofil” olarak bilinen şeyiz. Hayatta kalmak için ateşe ihtiyacımız var.
Arkeolog Christopher Parker tarafından yönetilen bir çalışmanın sözleriyle, “tamamen hayatta kalma ve üreme için ateşe bağımlıyız”.
Bugün, tüm sanayileşmiş dünya, organik karbonun co’ya oksitlenmesi ile salınan enerji tarafından tutuluyor2. Ateş, başka bir deyişle.
Bu kültürel yeniliğin önemini abartmak imkansızdır. Bir kere, ateş dünyayı imajımızda yeniden yapmamıza izin verdi. Bu konuda yeni bir şey yok. Hayvan yaşamının başlangıcından bu yana, yarım milyar yıl önce, hayvanlar manzarayı kendi üremelerine ve hayatta kalmalarına fayda sağlayacak şekilde yeniden yapmaya başladılar. Kambriyen’den hemen önce, deniz solusunu kazarak, deniz yatağını havalandırarak, muhtemelen orada yaşayan leke yaratıklarını silmek ve okyanus manzarasını tamamen yeniden yapmaktı. Kendi zamanımızda, modern bir örnek, barajlar, sel ormanları inşa eden ve kendilerini yırtıcılardan korumak için ustaca küçük ada kaleleri inşa eden kunduzlardır ve dünyayı daha fazla kunduz için daha yaşanabilir hale getirmek için dünyayı yeniden inşa eder.
Buna denir ekosistem mühendisliğive hayvan yaşamı olduğu sürece gezegenin yüzeyini dönüştürüyor. İnsanlar sadece nihai ekosistem mühendisleridir ve ateş uzun zamandır cephaneliğimizdeki en güçlü araç olmuştur. Ateşsiz bir dünyada hayatta kalamayız, bunun yerine yayılmasına mümkün olduğunca geniş bir şekilde yardımcı olduk. Tıpkı kunduz havuzları ile sulanan bir orman ile sözde daha “doğal” bir manzara arasında anlamlı bir ayrım olmadığı gibi, Pleistosen’in insan manzaraları da umutsuzca doğal dünya ile dolaştı.
Bizim durumumuzda Fire, avcı-toplayıcıların yangına uyarlanmış meyve çalıları ve fındık ağaçları mozaikleri ve av için oyunu çeken sürgün ve fidanların mozaiklerini oluşturarak manzarayı yeniden tasarlamasına izin verdi. İnsanları bu ocakların etrafına yoğunlaştırdı ve sosyalliğin baskılarını artırdı. Burada bir tür motor toplanıyordu, kalorileri insan yerleşimlerine daha yakın çekiyordu, alev titreşimlerinde dağılan enerji ve metabolizmanın yangınlarında.
Ancak yangının eski insanlar için bu kadar önemli olmasının ana nedeni, bugün bir iklim felaketi için bakan gezegeni gönderen aynı özelliktir: fotosentezi – yaşam ister fosil olsun – CO’ya geri döndürmek2 Enerjiyi serbest bırakır. Ateş sıcak. Onunla yemek yapabilirsiniz.
Hindistan, Thar Desert, Hindistan açık ateşte yemek pişirme. Yemek pişirme, yiyecekleri çok daha hızlı metabolize etmemizi ve enerji pahalı beyinlerimizi daha iyi beslememizi sağlar. Ve ateşsiz pişiremedik. (Kredi: Vyacheslav Argenberg / Wikimedia Commons)
Belki de türümüz için yangının önemine tanıklık eden en önemli kanıtlar, şimdi sadece Afrika’yı değil, Pleistosen’in İspanya’dan Endonezya’ya çektiği çeşitli türleri de Avrasya’yı da kapsayan çeşitli türleri, şimdi değişen hominin grubunun anatomisinde yapılan değişikliklerdir. Küçük bağırsaklar ama büyük, enerji çeken beyinlerle, bu yaratıklar görünüşe göre metabolizmalarının çoğunu yapıyorlardı dıştan zekalarını sübvanse etmek için bedenlerinin. Bunun nedeni, günde kendimiz kadar enerjik olarak pahalı olan beyinleri desteklemek için yeterli çiğ gıda yem ve sindirmek için yeterli saat olmamasıdır, birçok modern paleo-diet gurusu.
Yemek pişirmek tek yoldur. Bunun nedeni, beynin, her uyanma anında bizi bilinçli tutmak için sürekli bir metabolik oksijen şenlik ateşi ile yandığımız fotosentez ile sentezlenen enerji yoğun bir şeker olan glikoz için kuzgun olmasıdır. Ancak glikoza ulaşmak için önce bitkilerimizi pişirmemiz gerekir – buğday, arpa, pirinç, darı, mercimek, bezelye, nohut, acı vetch, cassava, sago, tatlı patates, vb. Bu, şekeri çok daha kolay bir metabolizma için açar, bu nişastaları bağırsaklarımızda kırmanın özenli, enerji yoğun adımını atlamamıza izin verir ve bu temel gıdalardan daha düşük maliyetle çok daha fazla enerji çıkarmamıza izin verir.
Bu arada et pişirmek, sapkın protein kurdelelerini açar ve bunları enzimlerin sindirim saldırısına uygundur. Metabolizma motorunu daha enerji tasarruflu hale getirir. Şempanzeler günde altı saat çiğnemek için harcayabilir ve bir Anaconda, bir Capybara’yı sindirirken haftalar hareketsiz harcayabilir, insanlar bu sindirim çalışmasının çoğunu ateş etmek için dış kaynak kullanmıştır. Verimlilikteki bu artış, insanların yiyecek toplamak için harcanan süreyi önemli ölçüde azaltmasına izin verdi.
Gerçekten de, bir çalışma, bir gorilin bir beyni bizimki gibi sübvanse etmek için diyetinde yeterli enerji elde edebileceğini tahmin ediyor, on iki saatlik bir günde, günde iki saatten fazla yiyecek için yiyecek yemeğini harcamak zorunda kalacağını tahmin ediyor. Matematik, ateşten destek olmadan toplanmaz ve bunu yapmaya çalışan herhangi bir hayvan açlıktan ölür.
Big Think Books’a kaydolun
Dünyamızı şekillendiren kitapları ve fikirleri keşfetmek için özel bir alan.
News
