Bilmiyorum, sizin çevrenizde de var mı… Ortama girdiğinde herkesi güldüren, neşe saçan, gözleri ışıl ışıl parlayan biri. Anlattığı hikâyeler, çoğu zaman kendi yaralarından süzülen anılar olsa da, insanlar ona hep aynı cümleyi söyler: “Nasıl geliyor aklına böyle şeyler? Çok komiksin!”
İşte o kişi benim.
Çocukluğumdan beri kendimi ifade etmenin en kolay yolunu gülmekte buldum. Gülmek, güldürmek, pozitif görünmek… Belki de bu, var olma biçimimdi. İnsanların yüzünde gördüğüm o gülümseme, bana yaşadığımı hissettiren en büyük şeydi. Ama bilmediğiniz bir şey var: Bir de görünmeyen tarafım var.
Yüzüm biraz düşse, hemen sorular başlıyor: “Ne oldu?” “Sana bir şey mi oldu?” “Bir sıkıntın mı var, yoksa saklıyor musun?”
Sanki hep ‘İyiyim’ demek zorundaymışım gibi. Oysa ben bir insanım; her zaman gülecek, her zaman enerjik olacak, her zaman pozitif hissedecek değilim. Makyaj yapmayan bir kadına “Hasta mısın?” demek ne kadar yersizse, mutsuz birine de hemen “Ne oldu?” diye sormak o kadar yersiz olabiliyor.
Bazen fark ediyorum ki, insanlar sizi yalnızca onlara iyi geldiğiniz sürece önemsiyor. Buradaki “iyi gelmek” para ya da çıkar değil; onların moralini yükseltmek, yüzlerini güldürmek… Ama bir gün enerjiniz düşerse, o gülüşleri onlara veremezseniz, sorgulanmaya başlıyorsunuz.
Peki soruyorum: Yüzüm güldüğünde her şey normaldi de, mutsuz olduğumda neden normal karşılanmıyor? Hepimiz “İyiyim”lerin içinde sıkışıp kalmış gibiyiz.
Oysa Ben iyi değilim demek, Her şey yolunda demekten daha insani. Fakat nedense, birincisini söylemeye hakkımız yokmuş gibi hissediyoruz.
Bazen soran insanlara “Kötüyüm” demek istiyorum. Ama biliyorum ki çoğu, bunu gerçekten dinlemek için değil; başkasının dramını merak eden boş gözlerle bakmak için soruyor.
Ve işte bu yüzden, çoğu zaman “İyiyim.” demeye devam ediyorum. Çünkü bazen, kötü olduğumuzu söylemekten daha yorucu olan şey, bunu kimsenin duymak istememesidir.
Aslında yanılgı, yüzüm gülerken beni iyi zannetmeleriydi. O gülüş, ruhumdaki yaraları örten ince bir perdeydi. Bu sadece bir illüzyon, özenle taktığım bir maske… Ve artık, yüzümden değil; ruhumdan düşüyor.
Ve belki de en büyük cesaret, maskeyi çıkarıp “İyi değilim” diyebilmektir. Çünkü bazen, ruhu en çok hafifleten şey, yükünü saklamamaktır.
News
