Sağlık altyapısında ve personel dağılımında küresel kalıplar

26 Kasım 2016 ile Asya Prelsvaig

[This post was originally published in April 2013.]

Yakın zamanda yayınlanan Dünya Ekonomik Forumu rapor Küresel seyahat ve turizmde rekabet gücü, sadece turizmin ötesinde önemli olan çok sayıda veri içerir. WEF tarafından değerlendirilen 140 ülkede sağlık altyapısı ile ilgili çeşitli veri seti. “Sağlık ve hijyen” değerlendirme listesi altında, doktor yoğunluğu, kişi başına hastane yatağı sayısı, iyileştirilmiş sanitasyona erişim ve gelişmiş içme suyuna erişim ile ilgili rakamlar bulur. Bu yazı ilk iki konuya odaklanacak, çünkü son iki figür seti sağlık altyapısı veya personelinden ziyade hijyen ile ilgilidir. WEF raporundan gelen bu rakamlar veri Dünya Sağlık Örgütü’nden hemşire/ebe yoğunluğu konusunda aynı renk kodlama ile yeniden değiştirildi. Üç figür seti haritalanır; Hem ayrı haritaları hem de harita karşılaştırmalarını içeren birkaç öğretici kalıp ortaya çıkmaktadır.

İlk harita, küresel desenleri gösterir doktor yoğunluğubu 1000 kişi başına doktor sayısıdır. Kişi başına en fazla doktor Rusya’da ve bazı eski Sovyet eyaletlerinde ve Avrupa’nın başka yerlerinde bulunur. Yunanistan, belki de şaşırtıcı bir şekilde, en yüksek rakama sahip, 1000 nüfus başına 6.2 doktor. Avusturya ve Gürcistan 5’ten biraz daha az ve 4 veya daha fazla olan diğer ülke Rusya, Norveç, Kazakistan, İsviçre ve İspanya. Portekiz ve Azerbaycan ilk on listeyi tamamladılar. Birçok Batı Avrupa ülkesi çok daha düşük, özellikle Finlandiya ve Hollanda (her birinde 1.000 başına 2.9 doktor) ve İngiltere (2.7 doktor). Yeni Dünya’da Arjantin, Uruguay ve Avustralya Amerika Birleşik Devletleri, Kanada ve Yeni Zelanda’yı geride bırakıyor. Aslında, ABD’nin kişi başına Malta, Moğolistan veya Moldova’dan daha az doktoru var. Meksika, Kanada (2.0) ile aynı sayıda doktora sahipken, Orta ve Güney Amerika’daki diğer ülkeler çok geride kalıyor. Asya ülkeleri için rakamlar Moğolistan’da 1000’de 2,8 doktordan Nepal’de 0.2’ye kadar uzanmaktadır. Afrika, listedeki tüm alt yirmi ülkeleri içeren daha da kötüsü yapıyor. Sahra altı Afrika’nın neredeyse tamamı kendini en düşük kategoride buluyor, Güney Afrika sadece 0.8’lik bir doktor yoğunluğu kaydetti.

Yaygın önyargılı kavramlara rağmen, doktor yoğunluğu GSYİH açısından ölçülen ulusal servetle iyi ilişkili değildir. ABD, Kanada, İngiltere ve Finlandiya da dahil olmak üzere dünyanın en zengin ülkelerinden bazıları kişi başına Ukrayna, Kazakistan ve Moldova gibi fakir ülkelerden daha az doktora sahiptir. Eski SSCB’deki daha yüksek rakamlar, doktorların her zaman kalifiye veya iyi ücretli olmasa bile çok sayıda olduğu Sovyet zamanlarının mirasıdır. Bu doktorların çoğu kadındı ve hala kadındı. Dahası, doktor olmanın göreceli kolaylığının bu rakamlarla da bir ilgisi olabilir. Her bir dünya bölgesini ayrı ayrı ele alırsa, GSYİH doktor yoğunluğu ile de ilişkili değildir. Örneğin, Latin Amerika, Meksika, Arjantin ve Şili aynı genel GSYİH kategorisindedir, ancak Arjantin’in 1000 nüfus başına 3.2 doktoru, Meksika’nın 2.0 ve Şili sadece 1.0’ı vardır. Asya’da fakir Moğolistan daha zengin Japonya ve Güney Kore’nin (sırasıyla 2.8, 2.5 ve 2.0) çok önünde. Aşağıda göreceğimiz gibi, doktor yoğunluğu hemşire/ebe yoğunluğu veya kişi başına hastane yatağı sayısı ile ilişkili değildir. Ama önce bu rakamları ayrı ayrı ele alalım.

Kişi başına hemşirelerin ve ebelerin sayısı (profesyonel hemşireler ve ebeler, yardımcı hemşireler ve ebeler, kayıtlı hemşireler ve ebeler ve diş hemşireleri ve birinci basamak hemşireler gibi ilgili meslekler dahil), küresel resim doktorun yoğunluğundan oldukça farklıdır. En üst düzey alanlar arasında Kanada, Kuzey Avrupa ve Batı Avrupa’da Almanya, İngiltere, İrlanda ve İsviçre gibi çeşitli ülkeler bulunmaktadır. Eski Sovyet devletleri, Belarus hariç, alt kategorilere yerleştiriliyor. Doktor yoğunluğu açısından Avrupa oldukça homojen görünürken, sadece birkaç eski Yugoslav cumhuriyetinin kişi başına 2.0’dan daha az doktora sahip olduğu, hemşire/ebe yoğunluğu söz konusu olduğunda, Batı Avrupa çok heterojendir. Dünyanın en yüksek hemşire yoğunluklarından bazılarına sahip olan İsviçre, İrlanda, Almanya ve İngiltere arasında ve kendilerini Kolombiya, Demokratik Kongo Cumhuriyeti ve Papua Yeni Gine’nin altında bulan Fransa, İtalya, Belçika ve Hollanda arasında keskin bir kontrast var. Burada açıklama için kayboldum. Açıkçası, ulusal zenginlik veya kültürel faktörler, Almanya ve Hollanda veya Arjantin ve Uruguay arasında keskin bir kontrastı üretemezdi. Bununla birlikte, bazı durumlarda kültürel ve ekonomik faktörler rol oynayabilir; Örneğin, Filipinler’in Güney Kore ve Japonya’nın çok daha zengin ülkelerinden (sırasıyla 5.3 ve 4.1) daha fazla hemşirelik personeline (1.000 nüfus başına 6.0 hemşire/ebe) sahip. Ancak Filipinler, dünya çapında iyi eğitimli ve nitelikli hemşirelik personelinin “ihraç etmesi” için de bilinmektedir; Hemşirelik, Filipin kadın émigrés için en önemli mesleki niştir.

Hastane yatağı yoğunluğu haritası (yani 10.000 nüfus başına hastane yatak sayısı) başka bir desen ortaya koymaktadır.* 10.000 kişi başına 60’tan fazla yatağa sahip olan sıcak bölge, neredeyse tüm Sovyet sonrası alanları ve merkezi ve batı Avrupa’nın çoğunu kapsamaktadır, ancak istisnalar-düşük sıralama İspanya, Portekiz, İtalya, Norveç, Danimarka gibi ve özellikle de var. ABD, Kanada ve Avustralya kendilerini 10.000’de sırasıyla 30, 32 ve 38 yatak ile orta düzey bir kategoride buluyor. Arjantin hariç, Latin Amerika, 63 yatak ile dünyanın en yüksek 20. rakamına sahip Etiyopya hariç, Afrika ülkeleri gibi düşük yer alıyor. Asya ülkeleri de bu açıdan da önemli ölçüde farklılık gösterir, Japonya ve Kore ilk iki noktayı (sırasıyla 137 ve 103 yatak) işgal eder, ancak Filipinler 10.000’de sadece beş yatağı ve Bangladeş’i sadece üçü destekler. Yine, bu rakamların bazılarının açıklaması ulusal servete indirgenebilirken, diğerleri GSYİH rakamlarından takip etmez; Etiyopya özellikle anormal bir örnektir. Ekonomik faktörler hastanede kalış kalıplarının tanımlanmasında önemli bir rol oynamaktadır. Örneğin, figürler Son zamanlarda yayınlandı Uluslararası Sağlık Planları Federasyonu31 ülkede 100 üyeli küresel bir özel sağlık sigortası planı ağı, ABD’de bir apandominin ortalama maliyeti yaklaşık 14.000 dolar, bir Avustralyalı veya Yeni Zelandalı aynı operasyon için ödeyeceği fiyatın neredeyse üç katı, bir İngiliz veya Güney Afrikalı hastanın ödeyeceği dört kat, İspanya’da fiyatın altı katı ve on dört kez Argentin’de maliyeti olacak. ABD’deki bu yüksek sağlık hizmetleri maliyetleri Negatif korelasyonlu ortalama hastanede kalma uzunluğu ile. Bununla birlikte, kültürel faktörler de önemli olabilir. Örneğin ABD ve Rusya’yı karşılaştırın. 10.000 nüfus başına 30 hastane yatağıyla 64. sırada yer alan ABD’de, hastaların mümkün olduğunca az hastanede kalması bekleniyor, bazen bir kalp prosedürü, büyük bir ameliyat veya doğumdan sonraki gün ayrılıyor. Gerçekten de OECD rakamları2009 yılında tüm nedenler için ABD hastanelerinde ortalama kalış süresi 4.9 gün, OECD ortalama 7.2 günün çok altında. Tutarsızlığın veya en az bir ilişkinin bir nedeni, Rusya’da hastaların ve doktorların nasıl yönetileceği ve bu konuda kararları kimin vereceği konusunda çok farklı beklentileri olmasıdır. Hastane konaklamaları daha uzundur, çünkü doktorlar hasta bakımı üzerinde daha fazla kontrole sahip olmayı bekliyor, sadece hangi tedavilerin veya ilaçların kullanılacağına değil, hatta bazen hastadan tanıyı alıkoymak. ABD’de, hastane bakımı, hastanın kendi kontrolü altındadır, bazen de bıkkın bir şekilde, doktorlar veya akrabaların bir sonraki akrabası özel eğitim ve mesleki deneyimlerden yararlanmadan zor kararlar vermesini beklediğinden.

Yukarıda belirtildiği gibi, sağlık altyapısının bu üç ölçüsü arasında açık bir korelasyon yoktur. Örneğin, soldaki iki haritanın yan yana yerleştirilmesi, yüksek doktor yoğunluğuna sahip bazı ülkelerin hemşirelik personeli için çok daha düşük rakamlara sahip olduğunu ve bunun tersini göstermektedir. Rusya ve Kazakistan dünyanın en yüksek doktor yoğunluklarından bazılarına sahipken (sırasıyla 4. ve 6. sırada), hemşire/ebe yoğunluğu açısından çok daha kötü durumda. Arjantin, kişi başına hemşirelerden altı kat daha fazla doktora sahiptir (1.000 başına 3.2 ve 0.5). Tersine, Yeni Zelanda ve Kanada, doktor yoğunluğu açısından (sırasıyla 40. ve 58. sırada) nispeten düşüktür, ancak hemşire/ebe yoğunluğu için çok daha yüksek rakamlara sahiptir.

Doktor yoğunluğu ve hastane yatağı yoğunluğu kalıpları da büyük ölçüde ayrılmaktadır. En çarpıcı örnek, yukarıda belirtildiği gibi, kişi başına hastane yataklarının sayısında 1. ve 2. sırada yer alan Japonya ve Kore ile ilgilidir, ancak doktor yoğunluğunda sadece 53 ve 57. sırada yer almaktadır. Diğer yöndeki tutarsızlıklar, kişi başına hekim sayısına 11. ancak hastane yatakları açısından sadece 66. sırada yer alan İsveç tarafından gösterilebilir.

Son olarak, hemşire/ebe yoğunluğu ve kişi başına hastane yatak sayısı için rakamlar da oldukça farklıdır. Rusya ve diğer Sovyet sonrası ülkeler çok sayıda hastane yatağına sahiptir, ancak bu hastanelerdeki hastalara bakacak çok az hemşire. Bu tutarsızlık, bu hastanelerde tedavi edilecek talihsizliğe sahip olan tanıdıklarım tarafından tamamen doğrulandı; Hasta başına hasta oranlarının hala çok yüksek olduğunu ve hemşirelik bakımının iyileştirme için yer bıraktığını kabul ediyorlar. Fransa, İtalya veya Yunanistan gibi ülkelerde hemşirelik bakımı ile kriz, hepsi çok sayıda hastane yatağına sahip, ancak çok az hemşiresi büyük görünüyor. Durum sadece ABD, Kanada ve Avustralya’da değil, aynı zamanda hepsinin çok daha düşük gübre başına hasta oranlarına sahip olan Brezilya ve Uruguay’da da çok farklı.

Finally, while the intricacies of the health care reform debate in the United States go far beyond the scope of this post, it is worth mentioning that while the opponents of the National Health Care Act argue that introducing a single-payer health care system would lead to a drastic reduction of available health infrastructure and personnel per capita, an examination of figures for countries that have implemented such systems, such as Canada and the UK, and the corresponding figures for the US does not reveal a sharp zıtlık. Örneğin, ABD 2009’da 1000 nüfus başına 2.4 doktor kaydetti, Kanada ve İngiltere için ilgili rakamlar sırasıyla 2.0 ve 2.7’dir. Hem hemşirelerin ve ebelerin mevcudiyeti, hem Kanada hem de İngiltere’de biraz daha yüksektir, 10.4 ve 10.1, ABD’de 9.8’e kıyasla, kişi başına hastane yataklarının mevcudiyeti de Kanada ve İngiltere’de (10.000 nüfus başına 32 ve 33 yatak) Amerika Birleşik Devletleri’ne (10.000 nüfus başına 30 yatak) göre biraz daha yüksektir. Tersine, ABD’de ortalama hastanede kalış süresi çok daha düşüktür, hem İngiltere hem de Kanada’da 7,7 güne kıyasla sadece 4,9 gündür. Akut miyokard enfarktüsü olan Amerikalı bir hasta Hastanede kalmayı bekleyin Sadece 5.3 gün, Kanada muadilinden bir gün daha az ve aynı tanısı olan bir İngiliz hastadan yaklaşık üç gün daha az. Sağlık sisteminin türü şüphesiz sağlanan bakım miktarının ve kalitesinin belirlenmesinde rol oynarken, kültürel faktörler de dahil olmak üzere diğer faktörler de çok önemlidir.

_____________________

*Dikkat edilmesi gereken bir şey, bu rakamların zihinsel hastaneleri içerip içermediği açık olmamasıdır, çünkü ortaya çıkan kalıplar oldukça farklı olabilir.

** Genel olarak, kişi başına hastane yataklarının mevcudiyeti, ortalama hastanede kalış süresi ile ilişkilidir: kişi başına yatak sayısı (hastanede kalışlarda verilerin mevcut olduğu) ilk on ülkede ortalama kalış süresi 9,5 gündür, oysa en az yatak kullanılabilirliğine sahip on ülke için karşılık gelen rakam (yine, hangi verilerin hastane kalışında mevcut olduğu) 5.7 gün.

Güncellemeler için abone olun

Gelecekte sizi dünyanın dillerine geri döndürmeyi çok isteriz. En yeni yayınlarımızın güncellemelerini almak istiyorsanız, aşağıda en sevdiğiniz yöntemlerden herhangi birini kullanarak bunu yapmaktan çekinmeyin:

& nbsp & nbsp& nbsp & nbsp