RAymond Antrobus, ailesindeki ilk şair değil: annesinin yanında, bir ülke kilise bahçesinde (1751) yazılan en ünlü şiiri, alçak inekler, uçuşta bir böceğin dronuna, yuvalar ve aralarında dönen horozlarla dolu olan Thomas Gray ile uzak ilişkilidir. Bunlar, işitme cihazları giymiyorsa, üst ve alt kayıtlarda sık sık “eksik ses” olarak nitelendirdiği şeyle doğan Antrobus’tan kaçabileceği seslerdir: bir uçta ıslık çalan bir su ısıtıcısı veya bir kapı zili yok olurken, heceler elden geçebilir, örneğin, “şüpheli”, “şüpheli”, “şüpheli” olarak “şüpheli”, sorunlu olarak farklı ortalama sözcükler.
Bu bir ses sürekliliği fikri basit görünüyorsa, Antrobus’un deneyiminin bu kompakt, güçlü keşfinde belirttiği gibi, sağırlığı anlayanlara hiçbir şey yapamayan bir şey olarak açıklamak genellikle zordur. Birçoğu, sağır insanların tamamen sessizce var olduğunu, dudak okuma, işaret dili ve ekipmanı dışında işitme dünyasıyla iletişimden ayrıldığını hayal ediyor. Antrobus için, “audizm” in bu yönü, kulaklarının almadığı şey için telafi etmek için pratik stratejileri kullandığı konuşmalar ve ses manzaraları olarak gezinmek için çaba sarf edebilir.
İşitme kaybı, başkalarının dünyanın versiyonuna uyum sağlaması beklenen tek bağlam değildir. Cheshire köyü Antrobus’u ziyaret ederek-Norman-Fransız “enter-bois” ya da “Woods arasında” türetilen-cildinin rengi nedeniyle, annesinin Jamaikan-doğan babasının ismini taşıyan ailesi olmasına rağmen, bir köle sahibi baronetten kaynaklandığını varsayan bir çiftçiyle tanışır. Karşılaşma, İngiliz işçi sınıfları ve köleleştirilmiş plantasyon işçilerinin “Dönüyor, çalkalayıcı, yanma, hepsi kulaklarımdaki kan pompalamanın içinde” düşünceleriyle bir ülke kilise bahçesinde durur. Her zaman kolay olmayan bir engelli karma siyah İngiliz kişi olarak kimliğinin projeksiyon ve ödeneke tabi olduğu uzun bir an çizgisine katılır.
Antrobus, sağırların öncü öğretmenlerinin ve çocukken işitmesini kaybeden ve Antrobus’un ebeveynlerinin endişelerine içselleştirdiği ve sonuç olarak hayatını tanımayı kolay bulduğu bir utançla yaşayan şair David Wright gibi sanatçılarla kendi hayatından bölümleri ele geçirir. Çocukken, Antrobus sık sık sağırlığını diledi ve sermaye sağır kültürünü kol uzunluğunda tuttu, işitme cihazlarını bıraktı ve kendini işitme akranlarının da çarpık ses dünyasında bulacağı rekabetçi yüzme gibi aktivitelere attı.
Sağır toplulukta, yeterince sağır olmadığını hissetti; Duruşma dünyasında, sağır okul arkadaşları sınıfa yürürken alay eden diğer öğrencileri yakaladığı işaret dilini kullanmazsa, geçebilirdi. Öfke yönetimi derslerinde, annesinin hayal kırıklığına uğramış bölümleri hakkındaki hikayelerini dinledi ve onları “açık bir konuşma yapmaya çalışan biri gibi ve daha çok bir saldırı, bir suçlama ve genç beynimde patlayan öfke, yanlış hissettim, kendi utancımın bir kaynağı”. Ashis annesi yardım etmeye çalıştı, Hispather, Seymour, ona apunchbag satın aldı; Antrobus çok sert vurdu, bileğini çekti.
Antrobus anlaşılır bir şekilde tetikleyici anlatılara karşı dikkatlidir ve şiir dünyasına girişi zor olarak sunulmuştur. Sözlü gecelerde, gıcırdayan merdivenler veya alkışlarla bunalmış olmayacak şekilde kendini dikkatlice konumlandırmak zorunda kalacaktı ve bir izleyici üyesi olarak, bir zamanlar Byapoet’i kendi takdirini çok yüksek sesle seslendirdiği için acımasızca seçti. Bununla birlikte, şiirin “kendi yüklerimin ve gerçeklerimin çoğunu tuttuğunu ve onurlandırdığını” fark etmeye başladı ve belki de en önemlisi ona deneyimlerini ve işlerini birbirleriyle uzaklaştırdı. Bu hareketli kitaptan en tutarlı bir şekilde ortaya çıkan şey, kendisine eşleme özgürlüğü verildiği bir bölgede kendi şartlarıyla karşılanması gerektiğidir.
W & N (16,99 £) tarafından yayınlanmıştır. Guardian’ı desteklemek için kopyanızı sipariş edin guardianbookshop.com. Teslimat ücretleri geçerli olabilir.
News
