Uzaklaşmak…

Uzaklaşmak…

Dr. Rocky Wallace tarafından

Bu, kıdemli meslektaşlarının genellikle zamanının geldiğine karar verdikleri yılın mevsimidir. Aylar süren düşünme, dua, ailenizle görüşmek, meslektaşlarıyla tartışmak, matematiği yapmak, Ağustos ayında tekrar başlamamanın nasıl olacağını hayal etmek ve genellikle gözyaşlarıyla dolu gözlerle – emeklilik mektuplarına dönüşüyorlar.

Birçoğu için, midesi birçok tebrik konuşması ve iyi dilekleri tarafından alçakgönüllü olduklarında öfkeyle çalkalanır… ve meslektaşları onurlarına bir öğle yemeğini kutlarken çalkalanır… Odadan çıktıklarında öğrencileri izlediklerinde çalkalanır… ofisleri temizlenirken, mezuniyet sabahlarında regalia’ya koydukları gibi, çok fazla, dengelendikleri gibi, dengelendikleri gibi. Son mezuniyet törenlerinde otururken çalkalanır… ve gözyaşları kampüsten uzaklaştıklarında – eve giderken.

“Ev”? John, sonunda hepsinin gitmesine ve derin hıçkırarak parçalanmasına izin verdiği için kendine mırıldanıyor: “Burası da evdeydi.”

Kapıda sevgi dolu bir eş tarafından karşılanan John, en sevdiği akşam sandalyesine yerleşir, tiksinti ile televizyona bakar ve yüzüne “Kazanırsınız” gibi bir bakışla.

Sonunda günün duygularıyla uğraşan ve ilham verici bir hizmet kariyerinin bu son birkaç gün resmi olarak tanındığını fark eden John, karısına sessizce söyler:

“Eh, Dekan bana yardımcı bir pozisyon teklif etti – eğer istersem.”

“Tabii ki,” diye cevapladı nazikçe ve yine de gururlu doğrulama ile.

“Ve ekibim beni yeni bir kitaba yardım etmeye davet etti.”

“Hiç şaşırmadım canım.”

“Pedagojim hakkında bir bölüme katkıda bulunmamı istiyorlar.”

“Peki bunu nasıl tanımlarsın John? Sadece birkaç kelimeyle?”

“Bu, ürettiğim her müfredatın en üstünde: ‘Katılım, ilişki, bağlılık, hesap verebilirlik, büyüme, hizmetçi liderliğini modelleme’. Öğrencilerim ve ben bir dönem için bu altı temel değere odaklanırsa, yaşam becerilerinin önemli öğrenilmesi ve iyileştirilmesi gerçekleşecek.”

“Kulağa neredeyse çok basit geliyor.”

“Ah, iyi geliyor, ama bu tür bir kültürü bir üniversite sınıfında yaratmak ve ilk kez öğrenciler için günden güne modellemek zor. Sanırım bu, emekli olmayı düşünmeye başlamamı sağladım. Sadece tutkumu, enerjimi, mentorluk susuzluğumu kaybettiğimi hissettim.

Torunlar bir hafta sonu pijama için geliyor ve John daha rahat bir şeye dönüşmek için üst kata çıkıyor. Ofisinden geçerken, masasına ve kütüphanesine bakmayı bırakır ve kendine düşünür:

“Şey, sanırım Pazartesi sabahı buraya geri dönsem iyi olur… hayır, Pazartesi öğleden sonra. Artık toplantı yok! Bu yeni konseri zaten sevmeye başlıyorum.”

Öğretmen olma çağrısı, bu hayatın sunduğu en büyüklerden biridir.

• Öğretim kolay değil, inanılmaz derecede tatmin edici.
• Öğrenciler genellikle ‘teşekkürler’ demeyi hatırlamazlar, ama hayatları nesiller boyu söyler.
• Parasal ödüller harika değil, ama yolculuk paha biçilemez.
• Tüm cevaplara sahip olma beklentisi bazen sinir bozucudur, ancak öğrenme tutkusu ruh için yiyecektir.
• Onur ve şöhret bazen geçicidir, ancak hiçbir şey “öğretmen” olarak hizmet etme saygısını kazanmayla karşılaştırılmaz

Dr. Rocky Wallace

Eğitim profesörü

Campbellsville Üniversitesi